Kyla Brox Quartet

Kyla Brox Quartet opent deze derde zonnige festivaldag, alsook onze nationale feestdag, precies om 12h00. We kennen Kyla als Engelse winnares European Blues Challenge dit jaar op de Portugese Azoren. Kyla zingt en tourt al met haar vaders bluesband op 12-jarige leeftijd in 1992. Trok doorheen de hele wereld en als Queen of the British Blues terwijl de sterren op haar kroon elk jaar meer schitteren. Haar fenomenale stem haalt alle  toonhoogten en als ze dan ook nog op haar dwarsfluit speelt, zijn we helemaal verloren. De tent is amper nog maar halfvol op dit uur, maar iedereen onder de indruk van de openingssong “If You See Him”, met alle smart en leed voelbaar tot in your deepest bones. “Beautiful Day” inderdaad en de titeltrack van haar nieuwe  cd “Pain & Glory”. Meezingen doen we graag op “3 6 5 “, maar in “For The Many” zitten enkele octaven te veel voor ons. Terwijl Paul Farr met wat solo's uithaalt zien we haar op een zwoele wijze dansend genieten, jawel haar moeders moeder is Nigeriaanse. Op bas horen we Danny Blomelay en op drums Mark Warburton, beiden vlekkeloos nuchter. Een song dat je biografisch kan noemen “Bluesmans Child”, met respectabele bas en gitaarsolo's. Haar gouden strot nog eens ten toon gesteld met Hallelujah van L.Cohen, waardoor ze al een applaus krijgt na de eerste zin. Iedereen blij met deze openingsact op Blues Peer van deze mooie dame.

Tim Easton

Half uurtje pauze tot 13h15 beweert presentator Rik de Leeuw dat er ook nog F16 jets boven de tent zullen scheren voor deze nationale feestdag. Op de camping deze ochtend werd ook al het nationaal volkslied op trompet geblazen door een vroege bluesfan met luid applaus, maar in de tent gebeurt er iets veel beters, Tim Easton uit Akron Ohio/Usa. Geboren in oldtown New York,  maar vader werkte bij Goodyear te Akron, waar zijn vier oudere broers hem Doc Watson LP's voorschotelden die hem via Woody Guthrie tot Jimmy LaFave leidden als gitarist, singer-songwriter. Maakte sinds 1997 tiental albums en meermaals in het voorprogramma van John Hiatt. You like my band? Enkel met akoestische gitaar en bluesharp opent hij “Elmore James”. “Don't Lie” frivool nummerke op zijn JJ Cales uit het 2013 album “Not Cool”.  “Shut That TV Down” en “Let Me Be Next To You”, van protest song tot ballades opgeluisterd met mondharmonica voor de mooie blacklight achtergrond. Met hese Dylan stem zingt hij over het gaan vissen met vrienden, de vangst erop en dan zelf rond het vuur songs componeren. Bluegrass song “The Old New Straitsville Blues” over het labeur in een Ohio coalmine. Tim, de al dertig jaar rondtrekkende troubadour, in Europese steden en velden, tot die van de Mississippi, gooit hier een track over het Belgisch bier, wat niet alleen hem verraadt. Het is inderdaad “Summertime” when the living is easy. “The four Queens” een nummer over vier “crazy women” die hij ontmoette in LA downtown. Nog een R&R song met veel censuur vertelt hij, zodat je die nooit hoort op de Amerikaanse radio. Of Bluegrass kampvuur propaganda is laat ik aan jullie over, Tim getuigt hier wel voor de veelzijdigheid van dit festival op een hoogstaande wijze.

Malford Mulligan

Malford Mulligan & Thre Southern Aces: Malford is een Texaanse soul, gospel & blues zanger die acht maal als beste vocalist werd verkozen tijdens de Austin Music Awards. Zijn album uit 2018 “Live Will Humble You” staat maandenlang nr 1 in de Euro Americana Chart, waaruit hij ons de meeste nummers brengt. Te beginnen als een zwarte blues brother schaduw op de keys met een roze zonnebril  “The Man I Used To Be” , meer in R&R tempo “I Don't Mind It At All” en het soulvolle “I'm Glad To Do It”. Eentje van Steven Bruton “Yo Yo” met moorddadig orgelsolo. Titeltrack “Life Will Humble You” met  trekzak. Uiteraard is het een “Good day For The Blues” en iedereen heeft een ticket voor een biertje en voor “Slow Train”. Een meestamper “I Won't Surrender”. Gepassioneerde song “I Got Dreams To Remember” van Otis Redding uit 1968. Dan ook het laatste nummer van het nieuwe album “I Feel Like Going Home” over sterven en wie weet ergens heen gaan...naar de eeuwige bluesvelden ? Wij blijven hier nog wel even luisteren. Een half uur later kijken we uit naar Matt Scofield : Deze Engelse innovatieve virtuoos staat op de lijst van de tien beste blues gitaristen aller tijden, jawel naast Peter Green en Eric Clapton. Als verrassing brengt hij zijn vriendin Christine Tambakis mee op het podium  met een lachende en soulvolle stem. Daarbij Johnny Henderson op Hammond en Evan Jenkins op drums is zijn rotsvast trio tot viertal vervolmaakt. Op nummers als “See Me Trough” en uit het nieuwe album “Far As I Can See”, zien we Matt flirten met de blues op zijn azuurblauwe fender. How blue can you get ? 

The Allman Betts Band

The Allman Betts Band : Rik de Leeuw vertelt ons dat de appel meestal niet ver van de boom valt. Samen met drie zonen van de gelauwerde Allman Brothers staat hier een zevenkoppige groep op het podium. Met drie gitaristen, dat belooft. Devon Allman zag zijn vader Jeffrey voor het eerst op zestien jarige leeftijd, niet lang daarna trad hij samen met hem op. In 1999 richt hij Devon Allman's Honeytribe op, in 2011 Royal Southern Brotherhood, in 2017 D. A. Project samen met Duane Betts (zoon van Dickey) als gastvedette, wat in zo'n groot succes uitmondde dat ze samen tot de huidige bandformatie besloten. Daarbij nog bassist Berry Oakley Jr. (zoon van Berry), laat deze band toe de Rock & Roll Hall of Fame zonder schroom te betreden. Devon opent  als zanger met “All Night” waarna Duane “Shinin” voor zijn rekening neemt, ieder op tour solerend op de sixstring. Machtige lange songs als “Left My Heart In Memphis” en “Blue Sky” en  laten ons die goede oude Southern Rock herdenken die hier vernieuwd terug op zijn grondvesten staat te pronken. Het geeft toch een geweldig gevoel die tijd mee te hebben gemaakt waar het allemaal begon. Mocht je jonger zijn, wordt het tijd ook Lynyrd Skynyrd of Waren Haynes eens te draaien. Het houdt niet op, Handgeklap intro samen met het publiek, bij Ain't Wasting” en “Autumn Breeze” uit hun debuutalbum “Down To The River”. Blijft een knaller aller tijden in de schaduw van Prince, jawel “Purple Rain”, waarbij het publiek graag meezingt. Volledig instrumentaal “Midnight Lake Michigan” met slow deep intro en wederkerig riff met verweven solo's, daar houden we van. Duan is de enige op het ganse festival die de trap af durft en tussen het volk soleert. Ook weer meezingend volk bij titeltrack “Down By The River”. Devon vertelt dat België het beste bier heeft, beste chocolade en beste frieten en voegen wij er aan toe toch ook wel de beste festivals. Als laatste song “Long Gone” afwisselend gezongen door Devon en Duane, het smaakt almaar naar meer... net als ons bier.

Black Box Revelation

Black Box Revelation  : Eigenlijk behoeft Peer geen BBR daar we allen al zo propvol zaten na drie dagen en een BBR optreden is op zich al heavy, dus hier voor de die hards onder ons die gebeten en gestoken willen worden door Jan en Dries. Inderdaad vormen zij een duoband, enkel live meestal met een derde ondersteuning op de fender. Sommigen noemen het de Belgische rocktrots, dan weer een koesterende “Tattooed Smile” herinnering naar hun laatste album, het blijft altijd een bovennatuurlijke revelatie. Als eerste nummer krijgen we lekkere psychedelic met “Sealed With Thorns” waarbij Roland (van Campenhout) ook graag bij was geweest op zijn vijfenzeventigste. Het is al een tijdje geleden, na een lokaal groepje “The Mighty Generators”, besloot Jan solo te gaan maar liep op Dries, noemden zich eerst “Thick Freakness” naar het album van de Hasseltse Black Keys. In 2006 behaalden zij de 2de prijs in Humo's Rock Rally en de Black Box werd geopend. Noem het proto-punk of garage rock, de songs hebben duidelijk blues roots. Sommigen herkennen “the yelling” Iggy Pop of  “the crying” Mick Jagger, sommigen zelfs een hand van Neil Young, de blues heeft meer dan één smoel zei die andere nasale 75-er onlangs. Uit hun nieuwste album (2018) “Tattooed Smiles” spelen ze “Lazy Street”, “Mama Call Me Please”, “Blown Away”, “Built To Last” en titeltrack “Tattooed Smiles”. Uit hun eerste album “Set Your Head On Fire” horen we “Gravity Blues” en “I Think I Like You” en de titeltrack zelf. “Never Alone/Always Together” is dan wel de meezinger van dit album. Het is en blijft allemaal rauw en catchy as hell. Ook op “Crazy White Men”, “Gloria”, “War House”, “Bur-Bearing Heart”, “My Perception” en nog een single die de eerste plaats in de afrekening 2010 behaalde, “High On A Wire”. Van dit tweede album uit 2010 “Silver Treats” ook nog Love Licks, met een knipoog naar het Live Licks album van de Stones. Na het concert diende er toch enkelen in de Rode Kruis tent verzorgd te worden met open beten en steken.

Kenny Wayne Shepherd

Kenny Wayne Shepherd: Dat het zaad in Louisiana niet gewoon is, gaat geen bluesfan tegenspreken. Gelukkig is er ook wat Louisiana wind dat over onze streken mag briezen. Kenny behoort tot deze windstreek uit Shreveport, zijn carrière begon al op zijn zestien in 1993. De doorbraak naar het grote publiek maakte hij met zijn tweede album “Trouble Is”, met vier singles die de Amerikaanse top 10 behaalden. Speelt vandaag hieruit  “Blue On Black”.  Volgende cd's behaalden eerste plaats in de Engelse Blues Charts. Opent uit zijn nieuwe album (2019) “The Traveler” met “(I Want A) Woman Like You”. Een Southern Blues nummer dat direct aanslaat en gezongen door zijn kompaan Noah Hunt, zoals de twee volgende songs. “Mister Soul” cover van Buffalo Springfield, met een extra dosis gitaarwerk weliswaar. “Long Time Running” ook van nieuw album en “I Want You” waar Shepherd zelf nu zingt. Oudere tracks als “Diamonds & Gold” (2017), “Heat Of The Sun” (2011), “Down For Love” (2017) en “Shame,Shame, Shame” (1995) uit het album the Ledbetter Heights. Een red-light buurt in zijn geboortestad Shreveport waar Huddie “Lead Belly” Ledbetter nog leefde en optrad. Een Willie Dixon cover uit 1960 “Talk To Me Baby” door Elmore James gebracht. Hier toch wel een enig puur blues nummer dat door iedereen wordt meegezongen. “Turn To Stone”, een  cover van Joe Walsh die hij na ingetogen intro in hogere versnelling zet. “I'm A King Bee” iedereens cover van Slim Harpo's debuut singel uit 1957. De grote afsluiter van deze set en het hele blues festival wordt “Voodoo Child” met de woorden van J. himself :

And if I don't meet you no more in this world
Then I'll, I'll meet you in the next one
And don't be late, don't be late
maar voorlopig dan toch liever tot de volgende editie van Blues Peer !

Guy Cuypers

foto © Manon Houtackers

meer foto © Manon Houtackers

Kenny Wayne Shepperd @ Blues Peer - 21/07/19

Black Box Revelation @ Blues Peer - 21/07/19

The Allman Bets Band @ Blues Peer - 21/07/19

 Malford Milligan & The Southern Aces @ Blues Peer - 21/07/19 - VIDEO 2 - VIDEO 3

Matt Schofield @ Blues Peer - 21/07/19 - VIDEO 2

Tim Easton @ Blues Peer - 21/07/19 - VIDEO 2 - VIDEO 3

Kyla Brox - Hallelujah @ Blues Peer - 21/07/19 - VIDEO 2